Artikel Protestants Kerkblad Delft, juli 2021
“ Want toen Ik honger had, hebben jullie Mij te eten gegeven. Toen Ik dorst had, hebben jullie Mij te drinken gegeven. Toen Ik een vreemdeling was, hebben jullie Mij in huis genomen.” Mattheüs 25: 35.
Telkens als ik dit vers in de Bijbel las, dacht ik altijd dat Jezus me vroeg om de hongerigen te voeden, de dorstigen water te geven, de vreemdeling te huisvesten en de behoeftigen te helpen. Het kwam nooit bij me op om mezelf aan het andere eind van dit vers te plaatsen, het leek me niet dat ik de vreemdeling was die hulp nodig had. Tot we die ochtend in maart 2011 wakker werden met het geluid van kogels en geschreeuw van angstige mensen. Het is oorlog. Een oorlog die alles heeft veranderd. En veranderde het licht van de dag in een vreselijke duisternis.
Plots voelde ik, dat ik de persoon was waarover Jezus sprak. Ja, de rollen zijn omgedraaid, ik ben nu die dorstige, vreemde, behoeftige en angstige persoon.
Ik ben Shadi Haddad uit Syrië, ik woon sinds vier en half jaar in Delft met mijn vrouw Yara en drie kinderen, Sophia, Celina en Alexander.
In Syrië behaalde ik een diploma Communicatietechniek en een MBA-diploma. Naast mijn studie had ik een grote passie voor het bestuderen van de Bijbel, dus sinds mijn zestiende ben ik als vrijwilliger begonnen met het begeleiden van kinderen op de zondagsschool in de Antiocheens Orthodoxe Kerk in Lattakia, die prachtige Syrische kuststad waar ik ben geboren en getogen.
Ik heb in Syrië een Bible shop opgericht, daar heb ik ook veel contacten met kerken in Syrië en Libanon aan overgehouden.
Ondanks de barre omstandigheden in Syrië wilden mijn vrouw en ik het land niet verlaten, we waren vastbesloten naast onze ouders en familieleden te blijven, maar uiteindelijk moest ik reizen nadat ik gedwongen was om in militaire dienst te gaan. Ik wilde niet meedoen aan deze vuile oorlog, dus besloot ik mijn land te verlaten. Maar helaas moest ik alleen reizen en mijn vrouw en twee kinderen bleven daar, mijn vrouw Yara werkte als architect, en hoewel ze een masterdiploma in architectonisch ontwerp behaalde, was haar salaris daar niet eens genoeg om de huur voor ons huis te betalen. Dit is de toestand van 90% van het Syrische volk tot nu toe. Tijdens de periode van zeven maanden, in afwachting van toestemming om mijn gezin naar Nederland te brengen, heeft mijn vrouw er alles aan gedaan om te overleven en onze kinderen te beschermen in deze barre omstandigheden.
Toen ik naar Nederland kwam, moest ik opnieuw beginnen
Het vinden van de juiste bestemming op het gebied van werk in Nederland was helemaal niet gemakkelijk, omdat er verschillende obstakels waren die me belemmerden, waaronder de ervaring en de taal, het verschil in de werkcultuur tussen de twee landen en het sociale netwerk, die naar mijn mening het belangrijkste middel zijn om hier werk te vinden.
Mijn kinderen waren voor mij de grootste motivatie om verder te gaan.
Mijn eerste zondag in Delft
Na zeven maanden te zijn verhuisd tussen verschillende asielcentra in Nederland, had ik een verblijfsvergunning voor vijf jaar in Nederland en een huis in Delft. Ik was alleen, en wachtte op de hereniging van mijn gezin. Mijn eerste nacht in Delft was de moeilijkste. De volgende dag was een zondag en ik verliet vroeg mijn huis, net als in Syrië, want zondag is de Dag des Heren, de dag van de ontmoeting met de broeders en zusters en de parochie. Ik ging naar buiten en vroeg mijn buurvrouw naar een nabijgelegen kerk. God had beschikt dat er een kerk heel dicht bij mijn huis was. Later wist ik dat die kerk “Het Boek ” heette.
Vanaf dat moment begon mijn relatie met de kerken in Delft te groeien en in de loop van de tijd had ik veel vrienden, later leerde ik de protestantse gemeente Vierhoven kennen en mijn relatie met deze kerk ontwikkelde zich totdat mijn gezin en ik er gastleden van werden en nu hebben we met sommige gemeenteleden een hechte relatie en bijzondere momenten en herinneringen.
Ik wilde heel graag iets doen om mijn kerk in Syrië te helpen én de Syriërs hier in Nederland. Daarom heb ik een stichting in Nederland opgezet om Syrische vluchtelingen te helpen effectief te integreren in de samenleving en mensen in nood over de hele wereld te helpen. De kerkleden hebben me geholpen stichting “Open Hands” te creëren met hun uitgebreide kennis en sociale relaties.
Sinds september 2020 werk ik bij de Protestantse Kerk, Kerk in Actie, als verbindend specialist internationale kerken (migrantenkerken). Ik ben persoonlijk en professioneel betrokken bij het thema migranten en vluchtelingen. Mijn missie: bruggen bouwen tussen migranten en lokale Nederlandse kerken.
Terwijl het aantal Nederlandse christenen al jaren op rij afneemt, zijn er in Nederland maar liefst één miljoen nieuwe christenen gekomen, meestal verenigd in migrantenkerken. Dat moet iets betekenen voor de christelijke aanwezigheid in Nederland. Ik zie het als een genadegave. We zijn aan elkaar gegeven en hebben elkaar nodig om het geheimenis van het evangelie te kunnen begrijpen. We kunnen niet om elkaar heen.
Ik ben lid van de Antiocheens Orthodoxe Kerk in Nederland, en net als Nederlandse christenen probeer ik mijn kinderen ook christelijk op te voeden. We hebben dezelfde uitdaging. Daarom vind ik dat kerken over grenzen heen met elkaar moeten samenwerken. Samen staan we sterker.
Ik moedig alle Nederlandse gemeenten aan om een band op te bouwen met een migrantengemeente. Niet alleen omdat het exotisch en interessant is. Maar omdat we allemaal leven van genade. Nu ik bij de Protestantse kerk werk, wil ik lokale gemeenten aanmoedigen. Zoek in persoonlijke contacten naar wat je gezamenlijk kan doen met migrantenchristenen. Zing iets met elkaar. Vertel iets van jezelf. Iets dat je hart raakt. Op die manier kunnen we elkaar versterken. “Samen zijn we het lichaam van Christus.’’
Drie maanden geleden zijn mijn vrouw en ik, samen met enkele Syrische christelijke vrienden, begonnen met het oprichten van een Syrische christelijke gemeente in de regio Zuid Holland. We zijn op zoek naar een parochie in deze regio.
God heeft ons genade gegeven door ons gebruik van het kerkgebouw van Vierhovenkerk, wij als Syrische christelijke gemeenschap voelen ons hier thuis, ze behandelen ons als broeders en zusters en niet als huurders.
Ongeveer 35 kinderen komen elke zaterdagmiddag en brengen vier uur door in de kerk als onderdeel van een gevarieerd programma met onder meer bijbelstudie, kindergebed, koorles, buiten- en binnenspelen, knutselen en andere activiteiten. Ouders van kinderen komen een keer per maand om quality time met hun kinderen door te brengen.
Ook komen jongeren om de 15 dagen op zaterdagavond bijeen en komen er zo’n 25 jongeren in de leeftijd van 20-35 jaar.
Afwisselend met de jeugd komen ook de ouderen om de twee weken op zaterdagavond bij elkaar.
De Syrisch Christelijke Gemeente in Delft wil haar relatie met alle Nederlandse kerken en in het bijzonder met de leden van de gemeente Vierhovenkerk ontwikkelen, daarom plannen ze binnenkort een multiculturele bijeenkomst.
Het is echt een zegen om christenen in Delft elkaar te zien en steunen als broeders en zusters, als leden van één lichaam dat het lichaam van Jezus Christus is.
